۳۶- ......:

۳۵- آیا حیات بر روی زمین...؟:

آیا حیات بر روی زمین منشایی فضایی دارد ؟

در جولای ۲۰۰۱، باران قرمز اسرار آمیزی در یک منطقه وسیع از جنوب هندوستان بارید که برخی از

دانشمندان آن را منشا احتمالی حیات در کره زمین می دانند.

در حالی که مردم محلی معتقد بودند این باران نشانه پیش بینی شده پایان جهان است، مقامات

رسمی توضیح دادند که این باران ناشی از گرد و غبار صحراهای عربستان است.

اما دکترگادفری لوئیس دانشمندی که در این منطقه حاضر بود می گوید این واقعه چیزی بیش از

یک رخداد غیرعادی بود.

وی نه تنها کشف کرد سلولهای زیستی کوچکی در این باران وجود داشته است بلکه به این دلیل

که ظاهرا حاوی دی ان ای که اجزای تشکیل دهنده حیات بر روی زمین است، نبودند، وی را برآن

داشت تا معتقد شود این سلولها شکلی از حیات فرازمینی در خود دارند.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، دکتر لوئیس می گوید: “این ادعای بحث برانگیز

مبتنی بر امکان منشای حیات بر روی زمین از خارج از کره زمین است. می دانم که ادعای بزرگی

است اما همه آزمایشات از این ادعا حمایت می کنند.”

مطالعات وی زنجیره ای از واکنش های دانشمندان در سراسر جهان که نسبت به ماهیت این

سلولها تردید داشتند را برانگیخت.

دلیل اصلی آنکه ادعای دکتر لوئیس بلافاصله از سوی جوامع علمی رد نشد آن بود که با نظریه دو

دانشمند بریتانیایی که در دهه شصت میلادی ارائه شده بود و هنوز هم مورد بحث است،

هماهنگی داشت.

کشف فضایی

سر فرد هویل و پرفسور چاندرا ویکراماسینگه پیشگامان نظریه “حیات فرازمینی” هستند که مبتنی

بر آن است که منشای حیات بر روی زمین از سیاره ای دیگر است.

آنها معتقد بودند که حیات در ابتدا بر روی یک ستاره دنباله دار به زمین آمد. در طول دهه های

گذشته این فرضیه با جدیت بیشتری مورد بررسی قرار گرفته است.

سازمان فضایی آمریکا(ناسا)، در حال حاضر علاقه بیشتری برای یافتن وجود حیات در سایر کرات

نشان می دهد.

یک روبوت زیر دریایی برای جستجو در اقیانوس های یکی از اقمار مشتری(ژوپیتر) طراحی شده

است که در حال حاضر در مرحله آزمایش در دریاچه ای در تکزاس است.

یافتن حیات در منظومه شمسی می تواند فرضیه حیات فرازمینی را تقویت کند.

بخش دیگری از ناسا در حال مطالعه بر روی باکتریهایی در روی زمین است که می توانند در شرایط

کاملا متفاوتی به حیات خود ادامه بدهند.

یافتن چنین باکتریهایی می تواند موید آن باشد که میکرو ارگانیزم ها می توانند در شرایط دشوار

سفر در فضا بر روی یک شهاب به حیات خود ادامه دهند.

پرفسور ویکراماسینگه توضیح می دهد: “باکتریها بایستی در برابر سرمای شدید فضا، خلاء، تابش

اشعه ماورای بنفش، اشعه های کیهانی و اشعه ایکس مقاومت کنند.”

وی ادامه می دهد: “به نظر عجیب می رسد ولی باکتریها در برابر همه این شرایط مقاوم هستند،

تا آنجا که ما می دانیم باکتریها مطمئنا در این شرایط به حیات خود ادامه می دهند، من باکتریها را

ذاتا فضانورد می دانم.”

از یک سیاره دیگر

تابستان گذشته، برنامه Horizon در بی بی سی گزارشی اختصاصی از سفر پرفسور

ویکراماسینگه به هند برای آنکه شخصا در باره باران سرخ بررسی کند، پخش کرد.

او با دکتر لوئیس ملاقات کرد و با یکدیگر با مردمی که شاهد این باران بودند گفتگو کردند.

او همچنین تحقیق دکتر لوئیس در باره آنکه بارش باران سرخ در دمای سیصد درجه سانتیگراد نیز

می تواند رخ دهد، را مطالعه کرد، مطالعه بنیادینی که نشانگر آن است که میکرو ارگانیسم های

فضایی ممکن است در دمای بسیار بالا نیز به حیات خود ادامه دهند.

همه این شواهد پرفسور ویکراماسینگه را بر آن داشته است تا باران سرخ را نوعی از حیات فرا

زمینی بداند.

او می گوید” “پیش ازسفرم به هند در مورد اینکه باران سرخ واقعا نشانه ای از حیات فرازمینی

باشد تردید بسیاری داشتم؛ اما حالا معتقدم که حیات بر روی زمین از فضا آمده است.”

با این که بسیاری از دانشمندان با شک و تردید به این موضوع می نگرند ولی اگر ویکراماسینگه و

لوئیس حق داشته باشند، این نشانه ها می توانند قوی ترین مدارک اثبات نظریه حیات فرازمینی

باشند.

این امر همچنین می تواند نشانگر آن باشد که حیات در ابتدا از سیاره دیگری آغاز شده است و

سپس در روی زمین به اشکال مختلفی تغییر شکل یافته و از این قرار انسان ماهیتی فرازمینی

دارد.

۳۴- طرح های انجام شده برای ارتباط با...؟:

  طرح های انجام شده برای ارتباط با موجودات فرازمینی کدام اند؟

هر چند زمانی غیر عادی به نظر می‌رسید، اما اکنون جستجو برای یافتن هوشمندی

فرازمینی به طور وسیعی مورد توجه قرار گرفته و به یک رشته علمی تبدیل شده است.

این رشته با علوم متفاوت از قبیل نجوم ، فیزیک ، شیمی ، فناوری اطلاعات و زیست

شناسی درگیر است. پیشتر پژوهشگران این رشته برای گوش دادن به سیگنالهای مصنوعی

که از فضا می‌آیند، از تلسکوپهای رادیویی استفاده می‌کردند. این در حالی است که تعداد

اندکی نیز در جستجوی روش‌های انتقال لیزری هستند. هر پیام آگاهانه‌ای ، باید به شکلی

که بتوان آن را رمزگشایی کرد. بشر زمینی قبلا پیام‌های خود را فرستاده است ولی

همچنان در جستجوی دریافت سیگنالی از فضا است. راستی فکر کرده‌اید که امکان دارد

در حالی که این مقاله را می‌خوانید کاوشگر ویجر پیامی بفرستد که نشان دهنده برخوردش

با موجودات زنده و هوشمند فضایی باشد؟ آیا از شنیدن چنین خبری خوشحال شده‌اید؟ حدود

 نیم قرن پیش (در دهه 1950 میلادی) و در اوایل پیدایش نجوم رادیویی ، جوانی بنام

فرانک دریک متوجه شد، تلسکوپهای رادیویی ابزار ایده آلی برای ارتباط مخابراتی با

موجودات فرازمینی به شما می‌روند. ابزاری که می‌توانند سیگنالها را دریافت کنند و

سیگنالی بفرستند. دیری نپایید که ستاره شناسان دیگری نیز در این کار تحقیقی به دریک

پیوستند. پیشنهاد جاه طلبانه آنان طرح سایکلوپس بود، که برا اساس آن یک ردیف 1500

واحدی از تلسکوپهای رادیویی کنار هم قرار می‌گرفتند. اما این طرح آنقدر پرهزینه بود که

از حد تخته رسم بیرون نرفت. در سال 1974 ، تلسکوپ رادیویی آرسیبوه واقع در

پورتوریکو پیامی به ستارگان فرستاد. این پیام شامل 1679 پالس قطع و وصل بود که به

سوی خوشه کروی M13 گوی متراکمی از ستارگان که با ما 25 هزار سال نوری فاصله

دارند نشانه روی شد. یک موجود هوشمند فضایی خواهد فهمید که عدد 1679 حاصل

ضرب عدد 23 در 73 است که به صورت پالس در مستطیلی به عرض 23 ستون و

طول 73 ردیف قرار گرفته است. این مستطیل ، دیاگرام تصویری را می‌سازد که بیانگر

مبانی حیات روی کره زمین است. موج رادیویی پیام آرسیوه را حمل می‌کنند. این اشعه

می‌تواند با سرعت نور ، حتی در پرغبارترین نواحی فضا حرکت کند و برای مخابرات

فرازمینی نیز مناسب است. ناسا پروژه ستی را در سال 1992 میلادی اعلام کرد، اما

وقتی سیاستمداران این پروژه را لغو کردند، دانشمندان بوجه خاصی را دریافت کرده و با

تغییر نام پروژه ، آن را فونیکس خواندند. آنها پژوهش خودرا در «گرین بنک» واقع در

ویرخبیای غربی متمرکز کردند، اما تلسکوپهای سراسر جهان را مورد استفاده قرار دادند.

ستی در سال 1959 که یعنی هنگامی که کپسی کوکنی و فیلیپ مورسیون مقاله در جستجو

برای مخابرات بین ستاره‌ای ، را در روزنامه علمی نیچر انتشار دادند، آغاز شد. در سال

1965 ، فرانک دریک ، پروژه "ازما" را آغاز کرد که نخستین کارش تلسکوپ رادیویی

برای سیگنالهای مصنوعی بود. کاوشگران مشتری و زحل به نام‌های پایونیر 10 و 11 در

سال‌های 1972 و 1973 در حالی پرتاب شدند که هر یک پلاک حکاکی شده‌ای را با پیام

اولیه‌ای از زمین همراه داشتند، با این قصد که این پیام‌ها توسط هر موجود فرازمینی که

ممکن است با این کاوشگران بعد از خروج از منظومه شمسی برخورد کند، خوانده شود.

 

در سال 1977 ، یک تلسکوپ رادیویی واقع در اوهایو ، سیگنال(Wow )را دریافت

کرد. این قویترین و نامشخص‌ترین پیام بود و دیگر هرگز دریافت نشد.

دانشمندان در تلاشند به خاطر افزایش سر و صدای الکترونیکی ، ستی را در طرف دور یا

نامرئی ما ، قرار دهند تا از تداخل صداهای روی زمین دور باشد. به این منظور دانشمندان

ستی ، حتی مکانی را پیدا کرده‌اند که واقع در دهانه 100 کیلومتری ساها در ماه است.